26 września obchodzimy Europejski Dzień Języków (EDJ). To coroczne święto języków ustanowione zostało w 2001 roku z inicjatywy Rady Europy, której siedzibą jest Strasburg.
W ramach obchodów do 800 milionów Europejczyków z 47 państw, które w Radzie Europy reprezentowane są przez swoich przedstawicieli, kierowany jest apel o podejmowanie nauki większej liczby języków i to niezależnie od wieku uczących się oraz formy kształcenia – szkolnej czy pozaszkolnej. Rada Europy w przekonaniu, że różnorodność językowa stanowi narzędzie, dzięki któremu możliwe jest osiągnięcie większego wzajemnego zrozumienia pomiędzy poszczególnymi kulturami, oraz że różnorodność językowa stanowi kluczowy czynnik bogatego dziedzictwa kulturowego naszego kontynentu, podejmuje starania mające na celu promowanie wielojęzyczności na terenie całej Europy.
Język migowy – często zadawane pytania
Czy istnieje jeden uniwersalny język migowy?
Nie istnieje jeden uniwersalny język migowy. Języki migowe występują w wielu odmianach, nawet w jednym kraju może istnieć więcej niż jeden język migowy, tak samo jak w przypadku języków mówionych. Przykładowo, w Belgii funkcjonują dwa języki migowe (wersja migowa belgijskiej odmiany francuskiego oraz wersja migowa języka flamandzkiego), podobnie jak w Hiszpanii (hiszpański i kataloński język migowy). Także w krajach, w których funkcjonuje tylko jeden język mówiony, potrafi występować kilka języków migowych, tak jak w przypadku Wielkiej Brytanii czy Irlandii. Wynika to z uwarunkowań historycznych, które różniły się od uwarunkowań wpływających na języki mówione.
Czy istnieje jakakolwiek międzynarodowa forma języka migowego?
Istnieje międzynarodowy system komunikowania się, często określany mianem międzynarodowego języka migowego (International Sign – IS). Jest on regularnie wykorzystywany podczas konferencji międzynarodowych oraz podczas spotkań, w których uczestniczą osoby nie porozumiewające się tą samą odmianą języka migowego. Ten pomocniczy język migowy jest w istocie stosowany jako swojego rodzaju ‘lingua franca’ wśród użytkowników języka migowego z różnych stron świata, także w ramach rozmowy o spontanicznym charakterze. Mimo to jednak IS nie może być porównywany z językiem esperanto, jako że nie jest on oddzielnym językiem. Nie posiada on stałych zasad gramatyki ani własnego zasobu leksykalnego i opiera się w znacznym stopniu na gestykulacji, która nabiera znaczenie w konkretnym kontekście, słownictwo zaś czerpie z języka ojczystego osoby wypowiadającej się. Oznacza to, że znaczenie poszczególnych gestów wymaga dodatkowych wyjaśnień; często na oznaczenie danej koncepcji używa się więcej niż jednego gestu, aby upewnić się, że adresat wypowiedzi prawidłowo zrozumie jej znaczenie.
Jak wielu ludzi w państwach członkowskich Rady Europy stosuje języki migowe?
Na to pytanie trudno jest udzielić jednoznacznej odpowiedzi. W poszczególnych państwach członkowskich nie prowadzi się w tym zakresie wiarygodnych statystyk. Ocenia się, że w całej Unii Europejskiej zamieszkuje 750 000 osób Niesłyszących porozumiewających się językiem migowym. Przeciętnie, osoby Niesłyszące używające języka migowego stanowią około 0,1% populacji każdego państwa. Statystyki te nie obejmują osób, które uczą się języka migowego jako drugiego języka ani też dzieci rodziców będących osobami Niesłyszącymi czy innych członków ich rodzin. Przykładowo, szacuje się, że na terenie Finlandii zamieszkuje 5 tysięcy użytkowników języków migowych; we Francji jest ich 100 tysięcy, w Rumunii zaś od 20 do 30 tysięcy.
Źródło: http://edl.ecml.at/Home/tabid/1455/language/pl-PL/Default.aspx
